نقد عکس #۱۳۹

یکی از دیدگاه های برجسته هفته گذشته: نگار: پریدن… شوق پریدن بهترین لفظی ست که شاید تشبیهی از حسی باشد که به این تصویر دارم. نوری که از میانه ی عکس از پشت عکس ها به ابر ها دمیده شده انگار که از چشمان به دست هایم کشیده میشود و دل دل میکنم تا قدرت بال زدن بگیرم و بپرم. مردی که نیم قدم عقب تر از لبه ایستاده و حالت عادی فیگور بدن اش نشان میدهد که به چیز دیگری فکر میکند تا اینکه از سر من گذشت… شاید با خودش میگوید: بعدا…. بعدا خواهم پرید… در این تصویر سوژه ی قوی چشم را نمیگیرد. نمیتوان تمیز داد که هدف عکاس ابر ها هستند، نور و یا انسان و صخره، هرچند که تضاد رنگ بسیار میان انسان و ابر ذهن را معطوف به تقابل میان آن دو می سازد و این به هدف عکاس که مواجهه ی انسان با عظمت طبیعت است، نزدیک می باشد. عظمت به صورت معمول در زیبایی خیره کننده، تفاوت مقیاس اندازه ای با انسان، حیطه ی موضوع به ببیننده و امثال این موارد القا می گردد که در این تصویر با وجود زیبایی ذاتی تلفیق نور و ابرها، شاید اگر زاویه ی دوربین از پایین تر برای نشان دادن اسمان و یا از بالاتر برای گسترش دید به عمق ابر ها و دره و نیز در نور سنجی ابر ها پر فراز و نشیب تر با کنتراست بیشتر ثبت میگردید مفهوم «عظمت» القای بیشتری میافت. هر چند حالا هم عکس لحظه ی شکوهمندی را به ثبت رسانده است. خسته نباشید.

لنزک: نقد فوق یکی از نقد های برجسته مطرح شده در هفته گذشته می باشد. ما سعی می کنیم هر هفته یکی از نقد های سازنده خوانندگان عزیزمان را در این قسمت معرفی کنیم، اما قطعا قضاوت در مورد «برجسته ترین» نقد بر عهده شما است. از این رو توصیه می کنیم شما نیز تمامی این نقد ها را مطالعه بفرمایید. برای مطالعه تمامی نقد های مطرح شده در هفته گذشته، روی عکس فوق کلیک کرده و به پایین صفحه مراجعه نمایید.